Cześć, na początku od razu powiem o nowym wyglądzie bloga. Jak już pewnie zdążyliście zauważyć, zmienił się on znacznie. Jednak jeszcze nie wygląda on dokładnie tak jak bym chciała i teraz właśnie będzie tu międzyczasie dużo zmian, na coraz lepsze mam nadzieję. To tyle z ogłoszeń parafialnych, przejdźmy do recenzji książki.
W starym, wytartym notatniku kryje się kronika pewnej miłości, która rozkwitła po zakończeniu II wojny światowej gdzieś w Karolinie Północnej. Noah Calhoun odczytuje ją wieczorami w domu opieki pewnej kobiecie cierpiącej na chorobę Alzheimera.
Dzięki sile uczucia przeżywa na nowo cudowne chwile swojej wielkiej miłości. Przypomina sobie, kiedy w 1932 roku po raz pierwszy zobaczył Allie Nelson - ich potajemne spotkania, wspólne wakacje i trudny okres rozstania, gdy zniknęła z jego życia na czternaście lat...
W poprzednim poście pisałam wam że Nadzieja- Katarzyny Michalak, ma podobną fabułę do tej książki. Ciągle się tego trzymam, ponieważ niektóre wątki faktycznie wydają się zaciągnięte z tej książki. Czytanie tej książki, odbiegało od tego jak czytałam inne pozycje. Kilka miesięcy temu zakupiłam tą książkę z polecenia mojej przyjaciółki, od razu wzięłam się za jej czytanie. Czytanie pierwszych pięćdziesięciu stron nie było dla mnie porywające, jakoś nie było tam dla mnie nic ciekawego, a ze względu na to, że czekało na mnie kilka innych książek, to prostu ją odłożyłam. Gdy dwa dni temu sięgnęłam po nią, historia ta stała się dla mnie o niebo ciekawsza. Może to za sprawą powrócenia czarującej Allie, w pełni wczułam się w bieg wydarzeń i chyba mogę powiedzieć że zatraciłam ( kocham to słowo! xDD) się w jej lekturze, ponieważ gdy musiałam ją choćby na chwilę odstawić, czułam się jakby coś pięknego mnie opuszczało. Gdy jakąś godzinę temu skończyłam ją czytać, nie było jak w przypadku np. Utraty czy Toxic, że rozsadzało mnie od środka by przeczytać kolejną część. Jednak po Pamiętniku czułam, że jeszcze czegoś mi brakuje, że muszę wiedzieć więcej, choć nie do końca wiem co, to bardzo tego chce i już wiem że na 100% przeczytam następną część. Nie wiem kiedy to zrobię, może za tydzień, może za kilka miesięcy, może za rok, ale jestem pewna, że to zrobię i podzielę się z wami moimi odczuciami na jej temat.
Dziś napisałam trochę inaczej, bardziej opisałam odczucia które mi towarzyszyły niż skupiłam na tym co zwykle. Dajcie znać czy taki styl wam się podoba, czy robić tak częściej i przede wszytki czy teraz przeczytacie tą książkę, czy może już to zrobiliście i podzielacie moje zdanie? Jestem bardzo tego ciekawa i na razie się z wami żegnam. Pa!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz